Η Κόλαση άδεια, όλοι οι δαίμονες εδώ!

Προφανώς οι δαίμονες για τους οποίους μιλάει ο Σαίξπηρ παίζουν και διασκεδάζουν απίστευτα στα πεδία του έρωτα.

Γιατί αν η μοναξιά μπορεί να είναι πικρή και βαρετή, η συνεύρεση με ένα άλλο άτομο, που έχει παρελθόν, τραύματα και όνειρα διαφορετικά από τα δικά μας, σημαίνει πάντα κι έναν πολύ μεγάλο άθλο για το συνταίριασμα, κατά τον οποίο δεν είναι δύσκολο να ξεπηδήσουν σπίθες.

Περιέργως, πολλοί άνθρωποι βεβαιώνουν ότι τις στιγμές της μεγαλύτερης μοναξιάς τις έχουν ζήσει όντας ερωτευμένοι, όταν η φαντασία πυροδοτείται και τα συναισθήματα μεγαλοποιούνται.

Οι παρακάτω στίχοι του Τζιάκομο Λεοπάρντι, του κυριότερου ποιητή του ιταλικού ρομαντισμού, μας λένε ότι αυτού του είδους οι δαίμονες μπορούν να προσφέρουν μια ευαίσθητη ηδονή:

Τα μυστικά της ανθρώπινης καρδιάς

κάποιες φορές είναι τόσο βαθιά

που δε γίνεται να διαπεραστούν εύκολα

γι’ αυτό τον λόγο,

οι καλύτερες στιγμές ενός έρωτα

είναι εκείνες όπου σε πιάνει

μια γαλήνια και γλυκιά μελαγχολία

όταν κλαις

και δεν ξέρεις γιατί

όταν παραιτείσαι ήρεμα

μπροστά σε μια ατυχία 

χωρίς να ξέρεις ποια ειν’ αυτή

όταν ευχαριστιέσαι
 μ’ ένα τίποτα

και χαμογελάς 
με κάτι ακόμα πιο λίγο…

Κι εδώ το dolce stil nuovo (η νέου τύπου υφολογική ηδύτης) του Δάντη αντικαθίσταται από μια τραχιά γλώσσα που καταλήγει σε 

εκδικητική κραυγή («εκστατική βία») για έναν ανανταπόδοτο έρωτα:

«Τραγούδι μου εσύ δράμε στη γυναίκα 

 που πήρε την καρδιά μου  και με χώρισε 

απ' ό,τι ο νους μου πόθησε· 

πέτα, γίνε σαΐτα που βυθίζεται·

 τιμή με την εκδίκηση κερδίζεται».

via